من بهار

من بهار هستم ، بهاری که در ایران نتوانست طعم بهاران آزادی را هیچ وقت نچشیدم ، زیرا از زمانی که خود راشناختم مورد نکوهش و سرزنش جامعه زن ستیز کشوری که روزی زن و مرد در ان برابر بودن قرار گرفتم که این خود شرچشمه از نظامی که با شورشی سازمان یافته شکا گرفته بود شروع شد . زندگی زنان ایران در چهل و یک سال اخر دست خوش دگرگونی های وحشتناک و فاجعه امیز تبعیض جنسیتی قرار گرفته که البته این مختص زنان نیست ، در شورش ۵۷ ایران دست خوش بیشترین صدمات قرار گرفت که چندین نسل را به سوی تباهی کشاند. در این این سالها ایران زیبای ما به ویرانه ای تبدیل شده، تمام منابع ایران نابود شد، محیط زیست ایران به تاراج رفت و منبعی برای درآمد زدایی آقازاده ها قرار گرفت. دسته دسته جوانان،زنان و مردان محکوم به زندان و اعدام شدند. جامعه ایران با معضل کولبرها، کودکان کار، سن فحشای دختران به زیر ۱۴ سال، گورهای دسته جمعی، اسید پاشی به بانوان ، تجاوز به دختران محکوم به اعدام و…. روبرو شد، که این خود بیانگر جنایات یک رژیم دیکتاتوریست. مردان سیاسی که هیچ اطلاعی از سیاست و جهان بینی ندارند و فقط برای پُر کردن جیب خود و نابودی کشور کمر همت بسته اند. رژیمی که خود را یک نظام مردم سالاری نامیده هیچ بویی از انسانیت نبرده و ملاک حکومت خود را بر مبنای مذهبی که خود با چپاول و کشتار ایران را به زیر یوغ بندگی کشیده قرار داده است، استوار کرده. من به عنوان یک بانوی ایرانی که به هیچ عنوان این نظام و روش حکومتشان را به رسمیت نمیشناسم اذعان میدارم که از حامی مردم ستم دیده کشورم هستم و تنفر خود را از رژیم اسلامی اخوندی اعلام میکنم.
بهاره سیاه منصوری